บางความทรงจำยังไม่อาจเลือนหาย

สนามเด็กเล่นคือโลกใบแรกที่เราได้วิ่งไล่ตามความฝันโดยไม่หวั่นกลัวการล้ม แต่แท้จริงแล้ว การล้มและอุปสรรคต่าง ๆ คือครูผู้สอนที่ไม่เคยหยุดให้บทเรียน ทั้งแผลถลอก รอยยิ้มจากเพื่อน และเสียงหัวเราะปนด้วยน้ำตาที่เคยซ่อนเร้นใต้แสงแดดในวันวาน กลับกลายเป็นรากฐานที่ทำให้เราเข้มแข็งและรู้จักตัวเองมากขึ้น

นิทรรศการ “สนาม (ไม่) เด็กเล่น” จึงชวนให้เรากลับไปสำรวจสนามที่เคยมีความหมาย แม้เรื่องเล็ก ๆ อย่างการแย่งของเล่นหรือการเล่นซ่อนแอบ จะกลายเป็นบททดสอบที่สอนให้เราก้าวผ่านความท้าทาย เข้าใจความรู้สึกที่ลึกซึ้ง และหล่อหลอมตัวตนที่แท้จริงซึ่งกลายเป็นเราในวันนี้ ความทรงจำเหล่านั้น ที่ดูเหมือนถูกฝังลึก อาจผุดขึ้นมาใหม่ในรูปแบบที่เราไม่เคยคาดคิด

สนามเด็กเล่นไม่เคยจากไปไหน เพราะในทุกย่างก้าวของชีวิต เรายังคงมีสนามใหม่ ๆ รอให้เราเข้าไปวิ่งเล่น ไม่ว่าจะเป็นที่ทำงาน การเผชิญหน้ากับตัวเอง หรือสถานที่ที่ทำให้เรายิ้มทั้งน้ำตา ขอเพียงเราเปิดใจ ยอมรับความท้าทาย และกล้าก้าวเดินต่อไปอีกครั้ง เพราะสนามที่แท้จริง ไม่ใช่เพียงสถานที่ แต่คือความกล้าที่จะก้าวข้าม และเริ่มต้นใหม่อย่างไม่ย่อท้อ